"Het is duidelijk dat de angst voor armoede op oudere leeftijd mij als vrouw in deze situatie drijft."
Met haar 56 jaar is Petra niet ver van haar pensioen verwijderd. Een onderwerp dat haar bijna dagelijks bezighoudt. Eigenlijk was het allang duidelijk hoe haar pensioen eruit zou zien: de kinderen zijn al een paar jaar het huis uit en het huis is sinds het voorjaar van 2022 afbetaald. Petra zou dan zonder zorgen en met goede oudedagsvoorzieningen met pensioen gaan. Door de scheiding met haar man veranderde haar financiële situatie echter van de een op de andere dag volledig. Voor Petra stond haar professionele carrière lange tijd op een laag pitje, omdat haar man de belangrijkste kostwinner was. Dus nu, na een huwelijk van 25 jaar, moet ze financieel inhalen wat er is weggevallen - zowel in het dagelijks leven als voor haar pensioenvoorziening. Dat ontwakende een vechtlust bij Petra. Lees hier hoe zij deze uitdaging aangaat.
Natuurlijk is het moeilijk voor mij om te beoordelen of ik genoeg spaargeld heb. Ik heb door de scheiding wel een kleine buffer gekregen, bijvoorbeeld door gezamenlijke spaarrekeningen te sluiten, maar of dat echt genoeg is voor het pensioen, weet ik gewoon niet. Ik ben bang dat zelfs het maximum dat ik kan sparen niet genoeg zal zijn als ik met pensioen ga. Het kleine pensioen dat ik krijg, moet ik aanvullen met mijn spaargeld. Wat op de lange termijn wel helpt, zijn de pensioenaandelen van mijn ex-man waar ik recht op heb. Maar de basis moet nog steeds mijn spaargeld zijn.
Ik heb grof ingeschat wat ik elke maand kan besparen. Ik zie de korte tijd die ik nog heb voor mijn pensioen duidelijk als motivatie. Het is vaak ontnuchterend, maar het wakkert ook mijn vechtlust aan. Dus ik denk dat mijn tip is om altijd goed je doel voor ogen te houden.
Ik kan daar geen algemeen antwoord op geven. In principe zijn er twee uitgangspunten: de ene was voor de gezamenlijke spaarrekeningen met mijn ex-man en de andere was toen ik drie jaar geleden scheidde. De manier van sparen, of de druk daarachter, veranderde daardoor enorm. De motivatie is gewoon anders.
Je hoort zo vaak in de media dat het probleem van armoede op oudere leeftijd vooral vrouwen treft, omdat zij afhankelijk zijn van hun partner die verantwoordelijk is voor hun financiën en de voornaamste kostwinner is. Zij zetten dan hun carrière in de wacht en zij dragen de meeste zorg voor het gezin. Het is een model waar je snel in terecht komt, omdat het nog steeds vaak voor de hand ligt. En voor mij speelt ook angst een rol om te blijven sparen: de angst om af te glijden naar armoede op oudere leeftijd. Dus natuurlijk is het motiverend om nu alles opzij te zetten om te voorkomen dat het zover komt.
Omdat ik in een bejaardentehuis werk, moet ik vaak in het weekend werken. Dat betekent extra salaris, dat ik niet van tevoren plan. Het is een goed gevoel als er iets extra's binnenkomt en ik onverwacht wat meer bestedingsruimte en buffer in de maand heb. Dat geef ik af en toe uit aan belevenissen zoals wellness, theater of vakanties. Ik geef liever meer uit aan reizen, maar ik ga dan minder vaak, zodat het bijzonder blijft. Verder geef ik dit geld natuurlijk ook af en toe uit aan nieuwe kleren, maar dat is op de een of andere manier een mengeling van plezier en een must.
Nee, niet echt. De ervaring van het plotseling niet weten: hoeveel geld heb ik nog als individu? Glijd ik misschien af naar ouderdomsarmoede? Krijg ik pensioen en zo ja, hoeveel? Dat was zo beangstigend voor mij. En daarom vind ik het niet moeilijk om te sparen, want ik móét wel.